Boeit – Digitale Wateren

Samenvatting

 

Sonarski is het dochterbedrijf van Kapitein Labs, welke opgericht was nadat zij benadert werden door een partij met de vraag of Kapitein Labs kon helpen met het onderzoeken van de zeesluizen in IJmuiden, deze moesten namelijk vervangen worden. Na een miscalculatie bij dit grote project, van zo ongeveer € 200 miljoen, zag Sonarski de bui al hangen en stopte met het project. Enige tijd later bleek de er nog steeds vraag was naar het ontwikkelplatform van Sonarski. Dit keer voor een ander doeleinde, de grachten van (onder andere) Amsterdam. Amsterdam heeft namelijk zo ongeveer 600 km aan kademuur, waarvan een groot gedeelte niet bekend is in wat voor staat deze verkeren. Er zijn namelijk in de afgelopen jaren al een paar kademuren ingestort en daardoor is dit weer hoog in de agenda komen staan. Kapitein Labs, het overkoepelende bedrijf van Sonarski, heeft al vaker samengewerkt met de Hogeschool van Amsterdam. En ook voor dit project zijn meerdere opleidingsrichtingen aangesteld om te helpen. Denk hierbij aan Maritiem Officiers, Smart Devices en wij Industrial Design Engineering. Wij zijn verantwoordelijk voor het samenbrengen van de verschillende componenten, het modulair inzetten hiervan en rekening houden met de gebruikers van het platform. In deze verslaglegging zal ik de kern van het probleem verkennen en laat ik zien welke problemen nog meer baat hebben bij een gedigitaliseerd beeld van de onderwater wereld. Door verschillende methodes toe te toepassen kom ik achter de essentie van deze ontwerpopdracht, wat mij uiteindelijk leidt naar een innovatief concept. Waarvan verschillende ontwerp keuzes stapsgewijs toegelicht worden.

Marine Protected Areas

Ik heb mijn probleemstelling in dit project iets verder getrokken dan enkel de kademuren in Amsterdam, maar ook de “beschermde” gebieden op zee. Deze gebieden zijn opgezet met als doel de biodiversiteit en omvang van diverse soorten te vergroten, soms zonder succes. 

Een van de doelen van de MPA’s was het aanpakken van ‘overfishing’. Dit gaat tegenwoordig namelijk zo efficiënt en op grote schaal dat de zee geen tijd meer heeft om te herstellen. Nadat er in Rio in 1992 werd afgesproken om beschermde gebieden te creëren dacht men dat een groot gedeelte van het probleem wel opgelost zou zijn. Maar verplaatsen de visserijen simpelweg een paar kilometer verder op om daar dubbel zo veel vis te vangen, en zo treffen zij na verloop van tijd steeds minder vissen in hun netten aan. Tegenwoordig telt de wereld zo’n 15.600 MPA’s, met een oppervlakte van ongeveer 9,7 vierkante mile. En hier zit naar mijn idee de essentie van het probleem. Er wordt namelijk van de landen verwacht dat zij een bepaald percentage zee oppervlakte verklaren tot MPA. Waardoor een groot gedeelte van dit oppervlakte simpelweg tot beschermd gebied wordt verklaard, puur en alleen om het percentage te halen. Veel gebieden zijn als een soort rechthoeken op de kaart getekend, waarbij weinig tot geen rekening is gehouden met wat hier nou eigenlijk onderwater gebeurd. Denk bijvoorbeeld aan vismigratie, waar de eitjes worden gelegd en waarnaartoe deze worden meegenomen door de stromingen, wat voor ph-waardes bepaalde gebieden onderwater hebben, de temperaturen etc.

Klik op de link hieronder om het hele verslag te lezen!

Extra Links!

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *